annamaria
Παρασκευή, Ιουλίου 28, 2006
Διάλογος
Ανάμεσα σε μένα και σε μένα
Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή, νηφάλια αυτοεκθρονίσου από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς, για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια, τις μνήμες, υδροροές των ερώτων, την αλληλοκτονία των ωρών, των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν, το είπες.
Κικη Δημουλα
Ανάμεσα σε μένα και σε μένα
Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή, νηφάλια αυτοεκθρονίσου από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς, για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια, τις μνήμες, υδροροές των ερώτων, την αλληλοκτονία των ωρών, των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν, το είπες.
Κικη Δημουλα
Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006
ΠΕΡΑΣΑ
Περπατώ και νυχτώνει. Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ' όλα. Λίγο απ' όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτωνμ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ' αυτό το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν σε αθέατα αίτια χαράς.
Kαι μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες : εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
Mίλησα πολύ. Στους ανθρώπους, στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.Έμαθα να διαβάζω χέρια και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα. Πήγα κι από εδώ, πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ, έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα εχασα από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα. Μου οφειλόταν ένα πλάτος.
Πές πως το πήρα. Φοβήθηκα τη μοναξιά και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια, σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει
Κικη Δημουλα
Περπατώ και νυχτώνει. Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ' όλα. Λίγο απ' όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτωνμ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ' αυτό το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν σε αθέατα αίτια χαράς.
Kαι μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες : εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
Mίλησα πολύ. Στους ανθρώπους, στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.Έμαθα να διαβάζω χέρια και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα. Πήγα κι από εδώ, πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ, έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα εχασα από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα. Μου οφειλόταν ένα πλάτος.
Πές πως το πήρα. Φοβήθηκα τη μοναξιά και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια, σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει
Κικη Δημουλα
Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006
Ποσο μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ.
Αυτοί που μπορούν να καταλάβουν πότε μιλάμε σοβαρά και πότε όχι.
Αυτοί που δε χωρίζουν τους γύρω τους σε κατηγορίες βάζοντας τους ταμπέλες.
Αυτοί που δε φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους.
Αυτοί που χρησιμοποιούν την ευγένεια με μέτρο.
Αυτοί που δείχνουν τις αδυναμίες τους και δε σταματούν να παλεύουν για να τις νικήσουν.
Αυτοί που δε φοβούνται να πουν την άποψη τους αλλά με ευγένεια.
Αυτοί που έχουν το θάρρος να πουν « έκανα λάθος» , «παρεξήγησα», «συγνώμη», «βιάστηκα..........» ..............
Αυτοί που μαθαίνουν απο τα λάθη τους .
Αυτοί που ξέρουν να χαμογελούν, που όταν σου μιλούν σε κοιτάζουν στα μάτια και είναι αισιόδοξοι.
Αυτοί που αυτοσαρκάζονται , που έχουν αισθητική.
Αυτοί που μοιράζονται τα όνειρα τους με όσους αγαπούν.
Αυτοί που γνωρίζουν καλά το ποτέ πρέπει να μπούν στο περιθώριο.
Αυτοί που ξέρουν πότε πρέπει να σταματήσουν.
Ποσο μου αρέσουν αυτοί που δε φοβούνται να χαρίσουν την καρδιά τους ……….
Αυτοί που μπορούν να καταλάβουν πότε μιλάμε σοβαρά και πότε όχι.
Αυτοί που δε χωρίζουν τους γύρω τους σε κατηγορίες βάζοντας τους ταμπέλες.
Αυτοί που δε φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους.
Αυτοί που χρησιμοποιούν την ευγένεια με μέτρο.
Αυτοί που δείχνουν τις αδυναμίες τους και δε σταματούν να παλεύουν για να τις νικήσουν.
Αυτοί που δε φοβούνται να πουν την άποψη τους αλλά με ευγένεια.
Αυτοί που έχουν το θάρρος να πουν « έκανα λάθος» , «παρεξήγησα», «συγνώμη», «βιάστηκα..........» ..............
Αυτοί που μαθαίνουν απο τα λάθη τους .
Αυτοί που ξέρουν να χαμογελούν, που όταν σου μιλούν σε κοιτάζουν στα μάτια και είναι αισιόδοξοι.
Αυτοί που αυτοσαρκάζονται , που έχουν αισθητική.
Αυτοί που μοιράζονται τα όνειρα τους με όσους αγαπούν.
Αυτοί που γνωρίζουν καλά το ποτέ πρέπει να μπούν στο περιθώριο.
Αυτοί που ξέρουν πότε πρέπει να σταματήσουν.
Ποσο μου αρέσουν αυτοί που δε φοβούνται να χαρίσουν την καρδιά τους ……….
Τετάρτη, Ιουλίου 05, 2006
Aνδρας γυναικα (υπαρχουν διαφορες??)Οι γυναικες μιλουν για αγαπη ενω οι αντρες για sex?
Η σεξουαλικοτητα των αντρων ειναι ουσιαστικα σωματικη και ζητα αμεσα ικανοποιηση?
Οι γυναικες για να ανθισουν χρειαζονται τρυφεροτητα και αισθαντικοτητα?
Ορισμενοι αντρες ζουν τη στιγμη διχως αυριο, ενω οι γυναικες εγγραφονται στη διαρκεια?
Οι αντρες καμαρωνουν οταν αυξανουν και πλυθαινουν τις κατακτησεις τους ενω το δικο μας αληθινο ονειρο ειναι να δοθουμε σε εναν και μονο?
Ειμαστε πλασματα της καρδιας?
Ο αντρας ειναι ενα τετραγωνο που το διατρεχεις γρηγορα,ενω η γυναικα ειναι ενα σπιραλ που τεινει στο απειρο?
Σάββατο, Ιουλίου 01, 2006
Ανθρώπινα πάθη
Θρύψαλα και αίμα με κάμποση δόση απόγνωσης
Η φρίκη χάραξε με μανία αδρές πινελιές στα μάτια
Θεέ μου, πόσα προσωπεία φορά ο φόβος!
Σίδερα και κορμιά σε κοινό κοιτώνα
Πίκρα και οργή ένα θλιβερό χαρμάνι
Πώς να οικοδομήσεις τον κόσμο πάνω σε ράκη;
Πώς να κάνεις το σταυρό σου χωρίς χέρια;
Πώς να σχεδιάσεις το αύριο με πληγωμένο το χθες;
Που να βρεις τη δύναμη να απεγκλωβιστείς απ τα πάθη;
Χάθηκε ο μίτος της ελπίδας μες στο λαβύρινθο του μίσους;
Σφίγγεις τα δόντια για να μη φρενιάσεις λυσσασμένος.
Προσφέρεις ακούσια την ανάσα σου σε ένα «Ιερό Τίποτα»
Αναζητάς μια και μόνο πνοή χωμένη στη σκόνη μιας έκρηξης.
Ψαχουλεύεις γύρω σου ζητώντας τον Ανθρωπο.
MάταιαΚολυμπάς στο πέλαγος της βαρβαρότητας τσακισμένος Οδυσσέας.
Ως πότε πηγή μιας έμπνευσης θα έχω το Χάος;
Πότε θα ξεκολλήσει το ρημαγμένο σκάφος του Νου από τη λάσπηκαι θα γυρίσει μεσοπέλαγα το πηδάλιο της Ελπίδας;
Πότε;
Κάποτε;
Ποτέ;
Διονύσης Λεϊμονής
Θρύψαλα και αίμα με κάμποση δόση απόγνωσης
Η φρίκη χάραξε με μανία αδρές πινελιές στα μάτια
Θεέ μου, πόσα προσωπεία φορά ο φόβος!
Σίδερα και κορμιά σε κοινό κοιτώνα
Πίκρα και οργή ένα θλιβερό χαρμάνι
Πώς να οικοδομήσεις τον κόσμο πάνω σε ράκη;
Πώς να κάνεις το σταυρό σου χωρίς χέρια;
Πώς να σχεδιάσεις το αύριο με πληγωμένο το χθες;
Που να βρεις τη δύναμη να απεγκλωβιστείς απ τα πάθη;
Χάθηκε ο μίτος της ελπίδας μες στο λαβύρινθο του μίσους;
Σφίγγεις τα δόντια για να μη φρενιάσεις λυσσασμένος.
Προσφέρεις ακούσια την ανάσα σου σε ένα «Ιερό Τίποτα»
Αναζητάς μια και μόνο πνοή χωμένη στη σκόνη μιας έκρηξης.
Ψαχουλεύεις γύρω σου ζητώντας τον Ανθρωπο.
MάταιαΚολυμπάς στο πέλαγος της βαρβαρότητας τσακισμένος Οδυσσέας.
Ως πότε πηγή μιας έμπνευσης θα έχω το Χάος;
Πότε θα ξεκολλήσει το ρημαγμένο σκάφος του Νου από τη λάσπηκαι θα γυρίσει μεσοπέλαγα το πηδάλιο της Ελπίδας;
Πότε;
Κάποτε;
Ποτέ;
Διονύσης Λεϊμονής
