annamaria

Παρασκευή, Ιουλίου 28, 2006

Διάλογος
Ανάμεσα σε μένα και σε μένα


Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή, νηφάλια αυτοεκθρονίσου από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς, για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια, τις μνήμες, υδροροές των ερώτων, την αλληλοκτονία των ωρών, των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν, το είπες.
Κικη Δημουλα
έγραψε η annamaria at 1:01 π.μ.

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Home