annamaria

Σάββατο, Ιουλίου 01, 2006

Ανθρώπινα πάθη

Θρύψαλα και αίμα με κάμποση δόση απόγνωσης
Η φρίκη χάραξε με μανία αδρές πινελιές στα μάτια
Θεέ μου, πόσα προσωπεία φορά ο φόβος!
Σίδερα και κορμιά σε κοινό κοιτώνα
Πίκρα και οργή ένα θλιβερό χαρμάνι
Πώς να οικοδομήσεις τον κόσμο πάνω σε ράκη;
Πώς να κάνεις το σταυρό σου χωρίς χέρια;
Πώς να σχεδιάσεις το αύριο με πληγωμένο το χθες;
Που να βρεις τη δύναμη να απεγκλωβιστείς απ τα πάθη;
Χάθηκε ο μίτος της ελπίδας μες στο λαβύρινθο του μίσους;
Σφίγγεις τα δόντια για να μη φρενιάσεις λυσσασμένος.
Προσφέρεις ακούσια την ανάσα σου σε ένα «Ιερό Τίποτα»
Αναζητάς μια και μόνο πνοή χωμένη στη σκόνη μιας έκρηξης.
Ψαχουλεύεις γύρω σου ζητώντας τον Ανθρωπο.
MάταιαΚολυμπάς στο πέλαγος της βαρβαρότητας τσακισμένος Οδυσσέας.
Ως πότε πηγή μιας έμπνευσης θα έχω το Χάος;
Πότε θα ξεκολλήσει το ρημαγμένο σκάφος του Νου από τη λάσπηκαι θα γυρίσει μεσοπέλαγα το πηδάλιο της Ελπίδας;
Πότε;
Κάποτε;
Ποτέ;
Διονύσης Λεϊμονής
έγραψε η annamaria at 1:58 π.μ.

3 Comments:

*~*~~*~*~*~*~*~*~*~*neraidoskoni? na servirw?

8:03 μ.μ.  

Κωστα,
το πεσιμιστικο συναισθημα που ισως εχουν καποια ποιηματα ή post, δεν ειναι τιποτε αλλο, απο μια καλλιτεχνικη αποδοση της μοναξιας, της απωλιας,της θλιψης, τα αδιεξοδα ........

12:13 π.μ.  

Διπλη μεριδα σε παρακαλω πολυ νεραιδουλα μας!!!

12:14 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home